كتاب شكر تلخ را تمام كردم همانى كه مدتى پيش در باره اش نوشتم مدت تقريبن
طولانى خواندنش طول كشيد ومن طبق معمول در فضاى كوچه ها وخانواده موجود در كتاب سر كردم.
انگار در تمام كشمكش هاى كبرى زن ميرزاباقر بوده ام در انتها وقتى حاضر نشد با
هوو كنار بيايد طلاق گرفت و اين مرد بچه ها را از او گرفت . هنوز بعد از اين همه
تغيير وتحول حضانت بچه مسئله اول مادرانى ست كه طلاق مى خواهند ومرد بچه
را مى گيرد به نظرم اين حق نيست .
حالا كتاب آسيه در ميان دو دنيا را مى خوانم .باز ماجراهاى يك زن ست .انگار بالا
مى رى پايين مى آى همه ماجراها به زنان مى رسد البته تا بوده زن به عنوان به خصوص يك مادر ، شرايط ويژه اى داشته . اين سِير پيرشدن را كه يك زن با بچه
طى مى كند جزو زيباترين ، غم انگيزترين وعاشقانه ترين رابطه هامى دانم.
براى من چه در كتاب باشد وچه در دنياى زنده ، فرقى نمى كنه دلم مى خواد حق به حق دار برسه . اين دنبال منطق گشتن و رفتن ، درجهان سومى ها مسئله ساز ست.
و اما حق نيست يك نوجوان 14 ساله را گروه طالبان ترور كند . ترور ملاله يوسف زى دختر پاكستانى همه را منزجر و متاسف ساخت . اين حقه ؟ گناه چيست ؟
چه كسى اين حق را دارد كه جان بگيرد ؟ تحت چه قانون من درآوردى ؟
ما خود طالبان را ساخته ايم اين به ظاهر مسلمان ها كى دست از سر مردم ساده بر
مى دارند . و اما مسئله ديگه دادن جايزه صلح به اتحاديه اروپاست.
من فكر مى كنم كسانى لايق اين جايزه هستند كه خارج سيستم از جان و هستى خود
مايه مى گذارند.دولت ها به خاطر كارى كه وظيفه كلى آنهاست مى كنند مستحق
گرفتن اين جايزه نيستند پس بفرماييد ديگه نبايد در انتها ى فيلمبردارى هايى كه
مى شود وهمه از هم تشكر مى كنند ايراد بگيريم وظيفه كارى كاملن متفاوت است
من حق را اين نمى دانم .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر