عیدمان گریان شد

امروز 7 فروردین ست .خوش گذشته بود تا اینکه خبر پیدا شدن هواپیمای مالزیایی را شنیدم و به یاد دو هم وطن خود افتادم .

مادر پوریا و حتا نامه اش به کسانی که او را در این درد همراهی کردند را اولین بار بود دیدم.

بازی زندگی سخت وغیرقابل تحمل ست باید خود را از جنس ناملایمات کنیم تا آنرا تحمل کنیم.

دوم اعدام یکی از 5 مرزبان بود.او را در همین ایام اسارت شناختم و وقتی که کشته شد اسمش را تکرار کردم.چه زود مانوس می شویم .خدا قدرت تحمل دهد .

بچه ده روزه او متعلق به آینده ست .نمی دانم اسمش چیست ولی کاش می شد برای مادر پوریا دوستی بود و برای این بچه شانه ای.

7 فروردین ست وقلبمان در جایی دیگر می زند.چه راحت می روند .کسی پشت سرشان آب ریخت؟ کسی خوش آمد گفت؟

فردای چهارشنبه سوری

دیشب را با سرو صدای مواد محترقه جوانان گذراندیم.آنها برعکس دوران آرام ما ، پرنشاط زمین را آماج ضربه های ترقه می کنند .شاید تغییرزندگی ما از ویلا به آپارتمان نشینی موجب این رویکرد شده وشاید سخت گیری های دولت مسیر را به اینجا سوق داد .شاید لج و لجبازی کار را بدینجا رساند.

میراث فرهنگی خویش را حسابی دگرگون ساخته ایم.یه چیز روشنه که همه ما در فکرمان آتشی داریم ومدام از روی آن می پریم.همه اینها خستگی یک سال را از بدن

در می آورد.همیشه نباید خشک و یکنواخت زندگی کرد.همه این هیاهو ما را گرم نگر

می دارد واین بودن ماست.

روزهای آخر سال

صفحات کتاب زندگی روزهای آخر سال ، سریع تر ورق می خوره .خاطرات نشسته بر گهواره روزها تکان می خورد.هر سال مردم پخته تر و با تجربه تر پا به سال جدید می گذارند . صورت اعظم مردم با سیلی سرخه.

چند روزی ست که ماجرای ناپدید شدن هواپیمای مالزی که 2 جوان ایرانی نیز در آن بوده اند مرا متاثر ساخته ،مدتی پیش نیز جوانی دیگر در استرالیا کشته شد.

جوانان سرزمینم تاب ماندن ندارند آنان نیز که مانده اند یا خود به جنگ زندگی رفته اند و یا خانواده هوای او را دارد .زمزمه می کنم وشاید همه بکنند ،با خدا ،دولت  با

تمام عوامل بدبختی وناکامی های مردم

و من به تمام رویدادهای بد فکر می کنم.من به تقدیر تلخ جوانان معصوم کشورم فکر می کنم.

روز جهانی زن

عدم برابری در قوای بدنی ما زنان را غیرمنصفانه از دایره مدیریت اجتماعی ضعیف و حتا طرد کرده است.آن زنانی نیز که جایی یافته اند چندان گروه بزرگی نیستند و شاید متعلق به مناطق پیشرفته دنیا باشند.در مناطق وسیعی زنان بسیارحقیرانه به سر می برند.اسید پاشی های انتقام جویانه

ضرب و جرح زنان به دلائل مختلف سلیقه ای آقایان .دادن زجرهای روحی روانی که در ابتدا به چشم نمی آید ولی موریانه ای در درون می شه که خود عامل افسردگی ،خود سوزی ،خودکشی و عوامل دیگر می گردد.

روز جهانی زن برای فرزندان واعضای باقی مانده خانواده می تواند تا حدودی تسلای

خاطری گردد.زنان مبارز ِپیشرو ، قدمهای مفید و سازنده ای در این راه برمی دارند.

مشکلات و درراس آن بودن مردان درمرکز قدرتهای اجرایی روند کار را بخصوص

در کشورهای جهان سوم سخت و دشوار ساخته است.

به امید روزی که قوانین حاکم موجب دربند شدن زنان به هیچ دلیلی نگردد.

                              زن=مرد

عادت ِتطبیق

چیزی به پایان سال نمونده.شلوغی و خرید درشهر بیشتر نمایان است.خدا را شکر که

طی این همه مدت نوروز برایمان ماند.ریشه ای که محکم باشه ودر خانواده ها تار و پود داشته باشه به راحتی از بین نمی ره.با تمام فقری که مردم دارن باز هرکس آمدن

نوروز را گرامی می داره.ما ایرانیان ملت عجیبی هستیم قدرت تطبیق دادن خود را

هرگز از دست نمی دهیم.درکنار سبد کالایی که عرضه شد.قیمت برق و آب را نیز

زیاد کردند.نمی دانم آن دادن چه بود و این گرفتن چیست؟

وما قدرت تطبیق داریم وبا هر رقصی می رقصیم .اصلن به ما چه.خدا خودش همه چیز رو درست می کنه .ما را چه به بی عدالتی،گرانی و ریخت وپاش.این خصلت

ماست که دم روغنیمت داریم وروی همه بی فکری هایمان سرپوش بگذاریم.

فکر نکردن وتطبیق دادن خودمان در دراز مدت ثمره ای جز ازپا در آمدن خویش نداره.