دیشب را با سرو صدای مواد محترقه جوانان گذراندیم.آنها برعکس دوران آرام ما ، پرنشاط زمین را آماج ضربه های ترقه می کنند .شاید تغییرزندگی ما از ویلا به آپارتمان نشینی موجب این رویکرد شده وشاید سخت گیری های دولت مسیر را به اینجا سوق داد .شاید لج و لجبازی کار را بدینجا رساند.
میراث فرهنگی خویش را حسابی دگرگون ساخته ایم.یه چیز روشنه که همه ما در فکرمان آتشی داریم ومدام از روی آن می پریم.همه اینها خستگی یک سال را از بدن
در می آورد.همیشه نباید خشک و یکنواخت زندگی کرد.همه این هیاهو ما را گرم نگر
می دارد واین بودن ماست.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر