من از تلاش خودم براى سروكله زدن با اينترنت خنده ام مى گيره . تا جوان بودم فقط
يادداشت هاى خود را در دفتر خاطرات منعكس مى كردم و هر شب آن را در زير بالشم مى گذاشتم ، يادش بخير فقط وقايع روزانه بود با نقدى كم رنگ ، و بى توجه به
افراد واحساس زندانى شده درونم ، ولى حالا مثل تمام هم سن و سال هايم بايد با دنياى
تكنولوژى خودم را درگير سازم ، اينك كه رمز عبور دارم ، حسم را بيشتردر معرض
ديد قرارمى دهم تا زمانى كه فقط دفترى بود و ترس خواندنش را داشتم .
ديد قرارمى دهم تا زمانى كه فقط دفترى بود و ترس خواندنش را داشتم .
حالا يك گام به بيان نظراتم نزديك تر شده ام .
متاسفانه اينك به دلايل شخصى و خانوادگى خودم مجال پيدا كردن معايب صفحه ى
وبلاگم را ندارم و با وجود فيلترينگ وسرعت پايين چندان نمى توانم وقتى براى اين
كار بگذارم تازگى نيز بايد با تبليغات گسترده بالاى صفحه دست وپنجه نرم كنم.
هر درى را درست مى كنم درى ديگه مشكل پيدا مى كنه.
به هر حال توصيف روزگارمن همين عكس است.
متاسفانه اينك به دلايل شخصى و خانوادگى خودم مجال پيدا كردن معايب صفحه ى
وبلاگم را ندارم و با وجود فيلترينگ وسرعت پايين چندان نمى توانم وقتى براى اين
كار بگذارم تازگى نيز بايد با تبليغات گسترده بالاى صفحه دست وپنجه نرم كنم.
هر درى را درست مى كنم درى ديگه مشكل پيدا مى كنه.
به هر حال توصيف روزگارمن همين عكس است.
