وقتی به اطرافم نگاه می کنم می بینم مشکل ما با بقیه یه مسئله تربیتیه.مرزها تعلیم داده نشده .ما احساس مسئولیت در برابر افراد و کشورمان نمی کنیم .ما فقط در دم و اوقات فراقتمان وقت می گذرانیم .چقدر بده انگار همیشه جلوی آینه ایستاده ایم و خودمان رو می بینیم .می گیم . به من چه .من که دارم . این حقه و بگذار زرنگی. کنم.

گوش های ما چقدر حرف شنیده اند و چشمانم ما چقدر نظاره گر.انگار این تو نیستی که انتخاب می کنی .تلوتلو می خوریم .بر این پهنه زندگی که پر از سنگهایی تیزه.یکی دیگه هل مان می ده .زخمی !غمگین!.راستی من کی شاد بودم ؟ ساعت چنده؟کاش فردا بشه و کسی هلم نده!

زن یا مرد بودن مهم نیست .مهم لحظات حساسی ست که باید تصمیم بگیری و چون ریلی بشی که قطار زندگی از آن عبور کنه .و تو سکان دار آن هستی.