چند بار در هر عزایی
به تولد رفتیم
انگار مه آلود بود
شمع ها خاموش نمی شد
و صدای هِق هِق
نوای رقص بود
ما چند بار بی دعوت
به میان بادکنک های
پر باد سیاه
که نای برخاستن نداشتند
نشستیم
خدایا چند بار
روزها را از میان
عکس های پخش بر زمین
مرور کردیم
اشک ریختیم ، اشک
و تنها خودمان از این
اشک خیس شدیم
رفته مان رفته بود
باید باور کرد
باور
رفته مان رفته بود
باید باور کرد
باور
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر