از دیر باز مهمانی رفتن ومهمان به خانه آمدن متداول بوده.جدا از شادی به خود رسیدن و برای ساعتی محیط را تغییر دادن بقیه اش قابل توجه است.گروه زیادی از نسل گذشته علاقه ای وافر به تجمعات خانوادگی دارند.آنچه که مرا بیشتر این روزها متوجه کرده ،رفتاری ست که چه میزبان می کند و چه مهمان می کند.به رغم صمیمیتی که بیان می کنیم از هم دوریم.فراموش می کنیم هر سخن جایی وهر نکته مکانی دارد.این تجمعات بیش از آنکه موجب لذت بردن از هم شود بیشتربا احساس رفع تکلیف وگذاشتن ظرف ها در کمد می گذرد.کاش در این مجالس بزرگان بزرگی کنند و اگر کوچکی در جمع است بزرگی را بیاموزد.خوردن یک چای تازه دم و گفتن خوش گذشت می تواند این بیرون رفتن را پایانی خوش دهد.........................
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر