سالها از جنگ گذشته .نسل جوان امروز هیچ درکی از آن دوران نداره .آنچه که بر ما گذشت واقعیت تلخ مرگ ،نابودی ،بمباران ، حمله وفرارست.حالا بعد از گذشت سالها
از آن دوران کماکان با ابتدایی ترین و ارزانترین جنس خاطرات را می خواهند زنده
نگه دارند آنهم در عصر مدرن و جوانانی که هر چیزی جذبشان نمی کند .
نمی دانم چرا طی این سالها موفق به کاری جدید و جذاب نشده ایم.
هنوز با حلبی و رنگ می خواهند خاطرات آن دوره را زنده نگه دارند.گاهی فکر می کنم شاید برای رفع تکلیف کارهایی صورت می گیره .چشمانم به تابلوهای جدید دوخته می شه.چقدر جوان بوده اند.این اولین احساس منه.یه دوره ای چطور جوانان ما کشته
شدند.نوشته
ابراهیم دلال وگفته ای از او که شهادت حیات ابدی ست
علی پورمند و گفته ای از او شهادت فخر اولیاء بوده است
خوب که چی ؟ بجز نسل من بقیه چه حسی پیدا می کنند؟ تازه در کنار تابلوها کسی
مدارکش گم شده واو نیز آنرا چسبیده به تابلو قرار داده .این حیف و میل بیت الماله و آدم دلش می گیره.می توان کارهای بسیار زیبایی از سربازان خود در شهر قرار دهیم.
کار را باید به کاردانش سپرد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر