مى ترسم ، از آن روزى كه جنازه بر سر هر كوچه باشد ومن بى خيال از كنار آن
بگذرم. بوى گنداب فضا را بگيرد ومن بى خيال چنان چون دشتى سبز در آن تردد كنم. مگر عكس هاى بى شمار مانده از قحطى هاى دوران جنگ هاى جهانى را
نديده ايم ؟ مگركشتارهاى بى رحمانه تاريخ بر پيكر مردمان فرود نيامد وحالا من در
آشيانه گرمم برف را برچادر زلزله زدگان زرقان نمى بينم ؟
مگر آتش سوزى در مدارس كودكان را نديديم ؟ چه كردم ؟ اين چه دردى ست كه مرا
نه به آخ ونه به فرياد نمى اندازد ؟چندين روزست لاشه گربه اى در كنار خانه ها
افتاده ومن حيرانم كه چرا كسى همت برداشتنش از زمين را ندارد؟
وحشت دارم ، ز ِروزى كه آيندگان مرا متعلق به عصر پر از جهل وحماقت بدانند
مى ترسم چون مترسكى باشم كه باوجود بودنم زمين و محصولم را جوندگان به يغما
برند . خدايا نگو مترسكى بيش نيستم .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر