سن که بالا می ره شاید بیشتر قدر محیط و آشنایان را حس کنیم .آلبوم حیات مان با شوق بیشتری ورق می خورد.نگاه تازه ما بیشتر طالب دوستی و همراهی می گرده.
چقدرهر چیزی تو را مثل آلیس به سرزمین عجائب می بره.
مدام دلتنگیم .مدام.
از جوانه گیاه ، تا روزنامه های انباشته شده هر روز ، تا ادویه و قابلمه های قدیمی
ما را به دامنه های پایین زندگی می برد.
ما عجیب در کنار انسانهایی که هیچگاه با ما کنار نیامده اند می سازیم .لبخند می زنیم
و صدایمان در نمی آید. مشتاق دوستی و گپ های روزانه هستیم ولی هرگز پذیرای تو
نمی شوند و تو در دایره زندگی باز دلتنگشان می شی
حتا با تمام تفاوت ها ، یادشان می کنی .این باید معرفت انسان باشد .
گذشت زیباست
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر