تا شکل گیری افکارمان ،مدام تابی هستیم که با دست دیگری تاب می خوریم.ما سوار
بر امواج زندگی بالا و پایین می شیم .ما ایرانی ها تلاطم را خوب می شناسیم.
هیچکس روی خط مورد نظرش نمی تونه حرکت کنه و این شروع مشکلات ست.
نقطه پایانی در این دو ماراتن برای همه وجود نداره.
من تا من شوم باید بجنگم برعلیه تمام سنت های دست و پا گیر.
برای بچه هایم ،خانه ام ، خنده ها و حتا گریه هایم.معمولن همه چیز بازدارندگی بیشتری برعلیه ما دارد .برخلاف آنچه که می کنند و می گویند ما باز عروسکی
برای خواسته های جامعه هستیم.
وگرنه خودمان تصمیم گیرنده بودیم نه کل کشور .
من کی خودم می شوم؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر