وای اسیری که از یاد رفته باشد.
مرگ دلخراش مادر و خانم پیمان عارفی عمیقن مرا منقلب ساخت.تقدیر و سرنوشت همه جا استفاده و کاربرد نباید داشته باشد .ما خودمان دیوار و گور را درست می کنیم.
ما با ابتدایی ترین و قرون وسطایی ترین شکل ممکن دیگری را به عزا می نشانیم.
نمی دانم پیمان در چه وضعی ست ؟ شاید این روزها باید به نلسون ماندلا فکر کرد تا
بتوانیم تحمل کنیم.زندگی ما در این سرزمین دست خودمان نیست به هر شکل و
شیوه ای دیگران ما را می سازند.
ما نه قلم نوشتن در دست داریم و نه قلم ساختن خویش در دستانمان است ولی شانه هایی عریض برای پناه دادن هم را داریم.باید افتاد و بلند شد چاره ای نداریم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر