درلحظاتى مسائل عاطفى آن چنان عرصه را بر انسان سخت مى كنه كه خارج شدن
از آن به تنهايى امكان پذير نيست.شايد اگرهمدردى عزيزان نباشد به راحتى نتوانيم از
اين درد آرامتر بگذريم.هرگز نمى توان حفره ايجاد شده را پر كرد ولى شايد بتوان
آن را درگوشه اى بى خطردر فكر گذاشت
امروز وقتى پستچى بسته دخترم پگاه را به دستم داد كه به خاطر تولد خواهرم فرستاده بودحس كردم در اوج تنهايى هميشه يك چيزى خنده بر لب آدم مى آره
مى دانم براى يك چنين كارى چقدر وقت گذاشته اى ممنونم
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر