زندگی بدون بیان احساس و فکر زندانی بزرگ حداقل برای من ست .ساعت تیک تاکی خفیف در گوشم دارد .کی شب تمام می شه .کی ؟ خفه ای وقتی بیانی نداری .می گویند این سیاست زندگی و معاشرت ست . پس من کجای این زندگی مه گرفته ام .من چه چیزی رو از دست می دم .معاشرت فراوان ما در جمعی که چون بادام تلخ می مانند بدون سایه و شیرینی چه فایده ای داره ؟دلم برای خودم اکثرن تنگ می شه
۱۳۹۵ تیر ۲۰, یکشنبه
اشتراک در:
نظرات پیام (Atom)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر