این روزها قلبم سنگین ست.کاش همان طور که لباسم را آویزان می کنم جایی نیز برای قلب خسته ام می یافتم.کجا آویزش کنم؟در کمد ، یا که در تراس.جا رختی کوچکی آنجا دارم،شاید هوای بیرون شوکی به آن دهد.آره هوا ،هوای تازه ...حتا در این شهر آلوده هنوز می توان نفس کشید.می توان بی تفاوت به همه بدی هایی که درحق هم می کنیم ،خوشبین به آینده باشیم. چقدر زندگی در این فضای رعب و وحشت تجربه آور ست.تجربه گرانی ست ،ناراحت نیستم ،ولی چطور زندگی را بر دوش خود حمل کنیم.در هر دهه از این عمر گرانبها حوادثی عجیب بوده،گاهی فکر می کنم من چقدر جریان دیده ام .بچه های کوچک این نسل چقدر خاطرات در آینده برای گفتن خواهند داشت،امیدوارم
فردایی بهتر از ما داشته باشند .فردایی پر از خنده و دویدن. با هر لباسی و با هر طرز فکری. مگر مهمه که چه مسلکی دارند؟کشورشان
کجاست؟ و شخص مقابل آنان چه دینی دارد؟ حرف اول را اخلاق می زند. بگذار کودکان مان در باد دست به موی خود برند ،و همانند
بچگی من بازی های گروهی کنند .مثل وسطی ،مثل هفت سنگ و .....عجب دنیای زیبایی بود. کودک بودیم وخارج از دنیای بزرگان.
چه شد که کودکان ما از هم ترسیدند ؟.چه شد که عمه و دایی و عمو و.........غریبه شدند؟ مگر در دوران ما ،همه را نداشتیم ؟
شب ها روی پشت بام ها و یا حیاط می خوابیدیم. داستان می گفتیم و از اوضاع روز می گفتیم .چقدر زیبا بود. عصر که می شد از پای
تلویزیون سیاه و سفید بلند می شدیم تا با بچه های محل بازی کنیم. فروغ ،فروزان ،لیدا ، یادتان بخیر .افسوس که روزبه را
گرگ ها دریدند.
و مرا مدت هاست که از دنیای کودکی ام خارج ساخته اند. چه بی رحم بودند . کودکی زیبای من با مرگ روزبه مرد و من هرگز دوست ندارم به بچگی ام و دوستانم فکر کنم .هرگز
در اینجا من بدون فروغ و لیدای عزیزم زندگی می کنم .آنها سا لهاست که رفته اند ،هر چند در این دوران سنگین گل سینه محبوب
همیشگی من هستند. بله زندگی برای من بازی سخت عجیبی داشته است .
قلبم سنگین ست نه بخاطر گذشته بلکه برای همه هموطنانم که در این سن همه چیز من هستند . شاید انتقام روزبه ،فریده و....را
بگیرند. نگو در تمام کوچه ها و جوی ها دنبال او نگردم. نه. این روز ها گذشته ام بد طوری آزارم می ده.
اگر به کوچه هایم نرسم ،ولی آرزویم ساختن دوباره آن برای کودکان ست. لیدا عزیزم برای روزبه متاسف هستم .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر