جا مانده از زمان
مانده تن به صُلابه
روح به برودت خاك
درهمان كنج نشسته ، براى آنكه
روزهايش برسينه ى سرما ى چله
تار ماندن انداخته
چون مترسكى ،
نوك مى خورد ثانيه ها
روز شمارى نيست
سنگ فرشها ورقى از ديروز
بو مى كند فراق
اشتراک در:
نظرات پیام (Atom)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر