پاييز ، مدرسه

رد پاى پاييز ، با درآميختن لباس هاى نوبچه ها ،هياهوى ماشين ها ودست دردست

گرفتن كودكان دبستانى ويك عالمه خاطره مى آيد .صبحها نسيمى كه مى آيد بوى

خاصى داره .انبوه مادرانِ ِ دل نگران ، پشت در مدارس خنده را به لبم مى آره.ما 

مسن ترها حالا ديگه اين همه اضطراب را لازم نمى دانيم .برگها مى ريزند ، همچنان

كه ما فرومى ريزيم . اول مهر كه مى شه ، سواربر تفكرات شخصى خويش وفرزندانمان مى شويم وشايد بغض واشكى نيز لحظه اى ما را از شلوغى محيط خارج

سازد . چقدر دنيا در به ثمر رسيدن ما عجله داره ، همه چيز خشك وتند پيش مى ره .

كاش ما در اين سالها درس عشق ورزيدن به همنوع ، همكارى و يك عالمه حق وحقوق اطرافيان را بيشتر مى آموختيم . چه خوبه كه جامعه اين نياز ها را در خارج از سيستم آموزشى ايجاد كرده ، واقعن همه براى دوران سالخوردگى نياز بيشترى

به هنر و مهارتهاى خاص دارند . من قسمت اعظم احساس و خواسته ام را در اين

شعر زيبا مى بينم .

مدرسه ای خواهم ساخت در مجالی که برايم باقيست     باز همراه شما مدرسه ای می سازم  که در آن همواره اول صبح  به زبانی ساده          مهر تدريس کنند          و بگويند خدا      خالق زيبايی  و سراينده ی عشق            آفريننده ی ماست           مهربانيست که ما را به نکويی       دانايی     زيبايی     و به خود می خواند  جنتی دارد نزديک٬ زيبا و بزرگ        دوزخی دارد ـ به گمانم ـ                 کوچک و بعيد           در پی سودا نيست            که ببخشد ما را                  و بفهماندمان         ترس ما بيرون دايره ی رحمت اوست     در مجالی که برايم باقی است       باز همراه شما مدرسه ای می سازم       که خرد را با عشق          علم را با احساس         و رياضی را با شعر      دين را با عرفان       همه را با تشويق تدريس کنند           روی انگشت کسی      قلمی نگذارند    و نخوانند کسی را حيوان     و نگويند کسی را کودن      و معلم هر روز روح را حاضروغايب بکند        و بجز ايمانش        هيچ کس چيزی را حفظ نبايد بکند       مغزها پر نشود چون انبار     قلب خالی نشود از احساس       درس هايی بدهند                که به جای مغزدل ها را تسخير کنند        از کتاب تاريخ جنگ را بردارند       در کلاس انشا                       هر کسی حرف دلش را بزند              غير ممکن ها را از خاطره ها محو کنند                              تا کسی بعد از اين                                            باز همواره نگويد:هرگز             و به آسانی هم رنگ جماعت نشود       زنگ نقاشی تکرار شود            رنگ را در پاييز تعليم دهند            قطره را در باران        موج را در ساحل  زندگی رادررفتن وبرگشتن ازقله ی کوه       وعبادت را در خدمت خلق           کاررا در کندو وطبيعت را درجنگل سبز     مشق شب اين باشد        که شبی چندين بار همه تکرار کنيم        عدل                آزادی                   قانون             شادی امتحاني بشود که بسنجند ما را        تا بفهمند که چقدرعاشق وآگه وآدم شده ايم       در مجالی که برايم باقيست       باز همراه شما مدرسه ای می سازم      که در آن آخر وقت به زبانی ساده     شعر تدريس کنندو بگويند تا فردا صبح    خالق عشق نگه دار شما  (مهدي راستگو)