چو محبوسی می مانی که صدایش راه به جایی ندارد .کم نیستند اینان در سرزمین من .کاش این همه منتظرنبودیم
دعا می کنیم ،و منتظر .شاید نظر به من و تو افتد و زندگی به کام ما آید .ما به امید زنده ایم .
اشتراک در:
نظرات پیام (Atom)
اشتراک در:
نظرات پیام (Atom)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر