چه روزگاری ست .روزت با آزادگی نرگس محمدی و استقبال مادر ستار عشقی خوش می شه در حالی که دلت خونینه ؟آخه حق یک ملت اینه .باز کنید درهای زندون رو و به جایش دزدان را داخل کنیدحق ما نیست .جوانان مان در بند باشند

کاش روند حکومت کشورم به سوی دست کشیدن از هوا و هوس و بلند پروازی هایش برگرده.تموم شد آن رویاها .چنان که بلهوسی به درک راهم اشتباه بود می افتد .چرخش دوباره و دیدن اطراف یه حسن ست از دستش ندید

درد و رنج با ایرونی به هر شکلی عجین شده .یا از طریق حکومت ها و یا مسائل خانوادگی خودمان.انگار مسخ شده و دچار خیالاتیم .نه بابا .ما ناتوان تر از آنیم که دنیا رو زیر دمپایی خود در آوریم .ما هیچگاه با این دزدان به جایی نخواهیم رسید .منحنی ما در عالم حیات افتاده.

اقرار به اشتباه کار ساده ای نیست ولی نباید در آن هم ماند خوب جایی جواب نمی گیریم .جایی باید پا روی وجدانمان بگذاریم .اینجا دیگه باید بگیم اشتباه کردم .جناب روحانی در برابر رسانه ها موضع گیری بدی کردند.حقشان نبود.حرف اول رو مردم می زنند.

بگذار چند صباحی که هستیم آسوده و بی خیال جدا از همه تفاوتها و رنگمان و پولمان زندگی کنیم .بگذار خودم باشم.من تو نیستم

درخت امید هرگز در‌ایران به میوه نرسید .حال که با این همه بلایای طبیعت روز به روز‌ غبار غم بر چهره می نشیند .فقر خشکسالی آلودگی زلزله اختلاس رانت خواری سال ۹۷ رو برایمان جالب نخواهد ساخت .حال بشینیم بگیم هنر نزد ایرانیان است و بس.البته در کار خرابی 

چرا همه چیز و همه کس با ما قهره ؟زمین و دریا ،آب و آتش و خودمان .ایران مثل یه گهواره داره تکان می خوره .حسی می گه .لحظات آخر تحمل کردن خدا و ......رسیده .سخته .

دلتنگی همون میوه بالای درخته که خشک میشه و تو همیشه ناظرش می مانی . و ترس میوه افتاده ست .میوه های رسیده مثل جوانی اند که می دونن چی می خواند .به ثمر می رسن .خدایا این روزها مردمم بیشتر به تو نیاز دارند کمکشان کن  ، مگه نمی گی از تو حرکت از من برکت.